[:el]
Μπαμπαδοϊστορίες: Πώς είναι να εργάζεσαι και να προσέχεις την κόρη σου και ταυτόχρονα να χτυπάνε τα τηλέφωνα για deadline? Ο Νικόλας Στεφαδούρος παρουσιάζει την καθημερινότητά ενός γονιού μέσα από τις μπαμπαδοϊστορίες κάθε Τρίτη στις 10:00 π.μ (για κάποιους μεσημέρι, μια και οι περισσότεροι έχετε ξυπνήσει από τις 7:00)
ο διαγωνισμός μας ολοκληρώθηκε! νικητής ο Κώστας[:]
Η ανιψιά μου που αγαπώ more than anything μένει μακριά μου. Την τελευταία φορά που την είδα ήταν ίσα ίσα για μια μέρα. Αφού παίζαμε και μιλούσαμε και με αυτή και με τους γονείς της, ήρθε η ώρα που έπρεπε να φύγω. Την είδα ζάρωσε και κόλλησε πάνω μου μέχρι τη στιγμή που έφυγα. Το σκέφτηκα πάλι τώρα και βούρκωσα…
Κάποτε τα ζόρια ήταν πολλά και άγρια και δρόμο έπαιρνα δρόμο άφηνα όλο γύρναγα στην μάνα μου να κλαφτώ. Εκείνη την εποχή φυλούσε τα πρωινά την πρώτη μου και τρυφερή μου ανιψιά, μωρό ακόμα ενός έτους. Καθώς δεν αργήσαμε να λογομαχούμε για το δίκιο κι άδικο που μας τριγυρνούσε, βρέθηκα να χω αγκαλιά την μικρή και να συνεχίζω τον αγώνα για να ανακυρηχθώ βασιλιάς ηττημένος. Η επίκληση της αχαριστίας μου με εξόργισε και ψάχνοντας τρόπο να εκτονωθώ άφησα κάπως άγαρμπα κι απότομα την μπέμπα στο πάτωμα. Το τρομαγμένο της και συνάμα ικετευτικό βλέμμα, καθώς σηκωνόμουν από πάνω της, με ακολουθεί μέχρι σήμερα.
Αν και δεν έχω παιδιά, συγκινήθηκα πολύ από το σκίτσο.
Δύναμη και υγεία σε όλα τα παιδιά και τους γονείς που παλεύουν. Να βγουν νικητές!
Μου το έχουν κάνει τα Ανηψια μου δεν εχω παιδια αλλα όταν αρρώστησα με αγκάλιασαν και με έδωσαν τόσο αγάπη και φροντιδα που με δυνάμωσαν τα ευχαριστω πολθ
Οταν τα παιδια μου εβλεπαν στις ειδησεις τα προσφυγοπουλα να ερχονται με τις βαρκες και να μην εχουν που να μεινουν,μου θυμισε οτι εχουμε ενα παλιο σπιτι στο χωριο που θα μπορουσαμε να φιλοξενησουμε καποια παιδακια και να τους δωσουν κ παιχνιδια
Οταν τα παιδια μου εμαθαν οτι υπαρχει μια ‘εκστρατεια’ για να μαζευουν μαλλια για τα παιδακια που εχουν χασει τα δικα τους απο χημειοθεραπειες , ακομα και ο μικρος μου γιος ηθελε να κουρευτει για να δωσει λιγα απο τα μαλλια του
οταν τα παιδια μου βλεπουν τι γινεται με τον πολεμο αγχωνονται και στεναχωριουντε πολυ
τα παιδια στεναχωριουτε που βλεπου αλλα παιδια να πεινανε και θελουν να μοιραστουν τα παντα μου λενε
τα παιδια μου νιωθουν απεραντη θλιψη με ολα τα προσφυγοπουλα που υποφερουν
Πριν ένα χρόνο νοσηλεύτηκε ο γιος μου στο ΑΧΕΠΑ και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα όταν περνάνε για εξετάσεις και έκλαιγε. Σκεφτόμουνα τι τραβάνε παιδάκια που είναι συνέχεια μέσα στα νοσοκομεία!
Είναι πολύ τρομερό πράγμα να μην μπορούμε να βοηθήσουμε πραγματικά τα παιδάκια αυτά και να τους προσφέρουμε την υγεία τους. Πρέπει να προσπαθούμε όπως μπορούμε.