(πατήστε πάνω για να μεγαλώσει η εικόνα)
True Story, η νέα σειρά της Δήμητρα Αδαμοπούλου, κάθε Δευτέρα,Τρίτη και Τετάρτη στο SoComic!
Ο διαγωνισμός True Story ολοκληρώθηκε! Νικήτρια η natasoults
True Story #14
Posted: 1st September 2015 by socomic in True Story, Δήμητρα ΑδαμοπούλουTags: true story, όταν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι δε θυμάμαι κάποιον, δήμητρα αδαμοπούλου
Απλα χαμογελαω σαν να μην τρεχει τιποτα
Του λεω ΄΄ελα ρε κολητε΄΄
Κι εγώ χαμογελάω αλλά το χαμόγελο είναι τόσο αμήχανο/παγωμένο που ο άλλος καταλαβαίνει αμέσως και μου λέει “Δε με θυμάσαι ε?” και συνεχίζω να χαμογελάω (χωρίς να λέω κάτι) και μου λέει ο άλλος απο που και πως γνωριζόμαστε. (στο τέλος αν ακόμα δεν θυμάμαι μένουμε κι οι δύο να χαμογελάμε χαζά. Good times)
Ειμαι ψυχραιμος ..το παιζω ανετος!
Χαμογελάκι και ειλικρίνεια.
Απλά χαμογελάω
Κάνω ότι τον ξέρω χρόνια
Λέω ότι είμαι ο δίδυμος αδερφός μου. Ή ο δίδυμος ξάδερφός μου.
Αν ειμαι μονη μου λεω “που σαι ρε κοπελια??”ή “που σαι ρε αγορι???”
Αν ειμαι με παρεα1.κανω πως δε σε ειδα ( καταραμενη μυωπια)
2. Σου μιλαω αλλα δε σε γνωριζω στο αλλο ατομο( ουτως η αλλως βιαζομαστε, εχουμε και δουλειες!)
3.αν κοιταζει επιμονα ατομο που εχω διπλα μου, λεω οτι δεν το γνωριζω…ειναι μια τρελη που με κυνηγαει απ το πρωι!!!
Αν γελασει εχει καλως…γελαμε και μεις και την κανουμε…
Αν δε μας ξαναμιλησει…δειχνουμε κατανοηση….
Προσπαθώ να μην του δώσω να καταλάβει ότι δεν κατάλαβα ποιος είναι κάνοντας γενικόλογες ερωτήσεις.
Είναι το χειρότερό μου! Δεν μπορώ να υποκριθώ ότι θυμάμαι. Το χαζό ύφος που έχω προσπαθώντας να θυμηθώ με προδίδει πάντα!
Το παίζω άνετη! Δεν πετυχαίνει πάντα.
Προσπαθώ να την κάνω όσο πιο γρήγορα γίνεται για να μην γίνει αντιληπτό!
Άνετη προσπαθώ να αποσπάσω στοιχεία που να αποδεικνύουν την ταυτότητα του ΑΤΙΑ.
Συνεχίζω να χαμογελάω και να κουνάω το κεφάλι. Πετάω κι ένα “Τι έγινε ρε συ μ’εκείνο το θέμα που είχες;” κι όλα καλά.
Ξελασπωτικές απαντήσεις: “Ωπ! Τι γίνεται;” “Που βρίσκεσαι εσύ τώρα;” “Είσαι ακόμα εκεί που σε άφησα την τελευταία φορα;”. Αυτό έκανε κι ο Ναπολέων όταν είχε άγνοια, ερωτήσεις. Επίσης, πρέπει να έχεις το χέρι στη χολή, όπως ο Ναπολέων.
Ερωτήσεις και πάλι ερωτήσεις… μήπως και θυμηθώ ποιος είναι! 😛
Χμμμμ από που σε ξέρω… από που σε ξέρω; Αφού δεν τον θυμάμαι! 😛
χαλαρά, για θύμισε μου κάπου σε ξέρω
Κρύβω την αμηχανία με χαμόγελο και φιλική διάθεση.
Τον ρωτάω “Θυμισέ μου πως σε λένε” Αν μου πει το ονομά του του λεω “οχι το μικρό, το επώνυμο εννοουσα”, και αν μου πει το επώνυμο, του λέω “οχι το επώνυμο, το μικρό ενοούσα” 😉
..του μιλάω σαν να ξέρω και πως τον λένε και από που τον ξέρω και φεύγω κυρία!!!! 🙂
Κάνω πως πραγματικά δεν τον ξέρω και σπανίως υποστηρίζω ότι έχω κι έναν δίδυμο αδελφό.
Ααα! Και σε εναλλακτικό σενάριο ακολουθεί η παρακάτω ατάκα:
“Πού είσαι ‘συ? Πού χάθηκες? Έτσι κάνει ο κόσμος?”
ανοιγω κουβεντα δηθεν οτι τον θυμαμαι μεχρι απο αυτα που θα πουμε καταλαβω ποιος ειναι
Προσποιητή χαρά και χαμόγελα…..
ενθουσιασμο και ανεση
Προσποιούμαι ότι τον θυμάμαι, χαμογελάω και περιμένω να αναφέρει κάποια πληροφορία που να μου δώσει κάποια ένδειξη από πού γνωριζόμαστε.
Του χαμογελάω και δείχνοντας τον διπλανό μου του λέω “Ε, συστηθείτε μόνοι σας!”
“Που είσαι ? Χαθήκαμε”
“θύμισέ μου σε παρακαλώ από πού σε ξέρω?”
Χαμογελάω και ρωτάω ευθέως ποιος είναι!
Του ζητώ συγνώμη και του ζητώ να μου θύμησει που τον ξέρω. ……..ανθρώπινα είναι και αυτα
Λέω: Καλά ρε απίστευτο! Είσαι το τελευταίο άτομο που περίμενα να δώ εδώ. Τι λέει, πώς και από τα μέρη μας.
-Δεν είναι ψέμα ότι είναι το τελευταίο άτομο που περίμενα μιας και δεν τον θυμάμαι, και με το τεχνασμα “πώς και από τα μέρη μας” ανακαλύπτω και από που τον ξέρω!-
ΦΕΡΟΜΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΧΡΟΝΙΑ
ειμαι χαμογελαστη κ αν ειναι κοριτσι την λεω κοπελα μου ή γλυκια μου κ αν ειναι αγορι καλε μου
σιγοτραγουδώ ” σε έχω δει κάπου , κάπου σε ξέρω”!!
Απλά χαμογελάω
για θύμισε μου κάπου σε ξέρω